از دستور رضاخان به قمه زنی تا جهنمی خواندن کسانی که قمه نمی زنند توسط صادق شیرازی !

از دير باز فرهنگ و سبک عزاداري ايرانيان، براي ائمه معصومين عليه‌السلام داري غنا و فهم شيوايي از معرفت ديني بوده است. هر گوشه‌اي از اين کشور را بنگري، مردم با آداب و رسوم خاص خود براي معصومين و مخصوصاً حضرت اباعبدالله حسين عليه‌السلام عزاداري مي‌کنند.
فارغ از اينکه اين آداب و رسوم چقدر از مباني ديني و فرهنگ اصيل اسلامي نشأت‌گرفته و يا احياناً منطبق با آموزه‌هاي اسلامي نباشند؛ متأسفانه گاهي اوقات شاهد بدعت‌هايي در اين زمينه هستيم.
بدون شک، عزاداري نيز همانند بسياري از امور ديگر، داراي حدّ و مرزهايي است که همگان بايد ملزم به رعايت آن باشند؛ زيرا در غير اين صورت، ضررهاي جبران‌ناپذيري را به دنبال خواهد داشت، از اين رو، وظيفه عالمان و حوزه‌هاي علميّه است، که بدون مجمل گويي و با صراحت، حدّ و مرز آن را بيان کنند.
در سالياني نه چندان دور، شاهد اموري مانند: رد شدن از روي زغال گداخته، سنگ زدن به سينه، قفل زدن، زنجير و قلاده به گردن انداختن، پارس کردن مانند سگ و نمونه‌هايي از اين قبيل، در برخي مناطق بوديم که با مديريت و راهنمايي و ارشادات مراجع و علما، رو به کاهش بوده است.
در اين ميان، يکي از نکات قابل تامل اين است که علي‌رغم تاکيد مراجع عظام تقليد مبني بر حرمت و جائز نبودن افعالي که موجب وهن و خدشه‌دار شدن اسلام مي‌شود، مع‌الاسف نظاره‌گر ادامه مواردي مانند «قمه‌زني» هستيم که در برخي نقاط صورت مي‌گيرد و اسف‌بارتر اين‌که با حمايت برخي از بيوت علما خصوصا بیت مرجع خودخوانده صادق شیرازی ، قوت و گسترش مي‌يابد، و اين در حالي است ‌که بايستي به تقويت فرهنگ حسيني و انسان سازي بپردازند؛ نه اينکه باعث شبهه پراکني و تحريف فرهنگ اصيل حسيني شوند و بالتبع، افراد را از متن به حاشيه سوق مي‌دهند.

جریان انحرافی صادق شیرازی  با هزینه‌های سنگین تبلیغاتی و حمایت افراطی از سنت غلط و تحقیر آمیز قمه زنی ، تمام توان خود را برای پیوند “شیعه” با خشونت و قرار دادن آن در مقابل سایر فِرَق اسلامی تجمیع کرده است.

برخی از محققان و تاريخ‌نگاران بر اين عقيده‌اند که قمه‌زني مربوط به دوره قاجار بوده و در عصر صفويه وجود نداشته است. استاد رسول جعفريان در اين‌باره مي‌گويد :

“يک نظر جدي اين است که بخش‌هايي از صورت‌هاي عزاداري از هند آمده است. تشيع در زمان صفوي به هند رفت و در برگشتش، از بندر بوشهر و شيراز وارد ايران شد. در مورد لبنان هم همين طور است. در نبطيه يک عالم شيعه گفته يک عده ايراني اين جا آمدند و يک رسم و رسوم خاصي در عزاداري دارند که جلوي اين‌ها بايد گرفته شود. اين عبارت مال اواخر زمان قاجار است.
عزاداري ريشه‌اش از خود ائمه است، ولي شکل عزاداري عرب‌ها به گونه ديگري است. شکل عزاداري ايراني‌ها بعدها به وجود آمد. راجع به سينه زني و قمه‌زني، تاريخش به بيشتر از اواخر قاجاريه نمي‌رسد. يکي از دلايل اين است که فتاوايي که از علما داريم همه‌اش مال اواخر قاجاريه است و مطلقاً در استفتائات قديمي‌تر راجع به اين نصي نداريم. اين سيستم سينه زني يا زنجير زني يا قمه‌زني مطلقاً در متون صفوي نيست. عزاداري‌ها معمولاً در خانه‌ها بر پا مي‌شد، به اين صورت که روضه الشهداء را رو به روي خودشــــــان مي‌گذاشتند و از روي آن مي‌خواندند” .

رضاخان و قمه زنی !

موسی حقانی رئیس موسسه مطالعات تاریخ معاصر ایران می گوید :

“رضاشاه هم برای مدت کوتاهی تظاهر به دیندار بودن کرد، اما چندان طول نکشید. او در دو ـ سه سال اول حکومتش در ایام محرم به سرش گِل می‌مالید و جلوی دسته‌ای که راه می‌انداخت، راه می‌افتاد و قزاق‌ها را به قمه‌زنی وادار می‌کرد و خلاصه از چنین ظاهرسازی‌هایی کم نمی‌گذاشت “.

صادق شیرازی : هر کس قمه نزند جهنمی است !

صادق شیرازی که قمه زنی یکی از اصول دین اوست در یک سخنرانی خود می گوید : “… و خون حضرت موسى عليه السلام و ساير انبيا ريخته شد. پس چرا برخى ترس دارند از ريختن خون براى امام حسين صلوات الله عليه ؟ بيشتر مطالعه و تامل كنند، چون روايات بسيارند و متواتر، از درجه تواتر بالايى برخوردارند. و وظيفه داريم كه دست اينها را بگيريم تا جهنمى نشوند، چه قاصر باشند چه مقصر، والله كه اين بسيار تاسف بار است كه بخاطر اين شبهات دوزخى شوند…”

لینک متن کامل 

در پايان چند سؤال…

بايد گفت تا کنون در شبکه‌هاي تلويزيوني و رسانه‌هاي ضد اسلامي در جهان، با استناد به صحنه‌هاي قمه‌زني که در برخي ديگر از کشورهاي اسلامي، هجمه‌هاي بسياري را عليه اسلام و مسلمين تهيه واسلام را چهره‌اي خشن و زشت معرفي کرده‌اند. تصاوير قمه‌زني و چهره‌هاي خونين افراد عاملي براي اسلام ستيزي شده و اين کار، يقينا آب به آسيب ريختن دشمن است.

سؤال اينجاست آیا جهنمی خواندن بسیاری از علمای اعلام امامیه که عمر خویش را صرف خدمت به معارف آل الله و احیای شعائر اسلامی نموده اند ، جایز و موافق با تقواست ؟

آيا افراد و اشخاصي که به مسئله قمه‌زني و ترويج آن، کمر همت بسته و آن را جزء شعائر اسلامي و مستحب موکد مي‌دانند؛ درک صحيحي از مسائل جهاني، وضعيت جهان اسلام و تشيع را در دنيا دارند؟!
آيا با قمه زدن و ترويج آن مي‌توان اسلام ناب محمدي (ص) و تفکر ناب شيعه را به جهانيان شناساند و صادر نمود؟
به نظر شما آيا زمان اين نرسيده است اجتهاد درستي از فقه و متون ديني داشته باشيم. مخصوصا از فقه شيعه‌اي که به اذهان خيلي از علماي جهان اسلام، سرآمد فقه اسلام است؟ چرا بايد به خاطر برخي کج‌سليقي‌ها و ناداني‌ها، فقه غني شيعه لکه‌دار شود و مورد جسارت و شماتت دشمنان و اسلام ستيزان قرار گيرد؟
آيا راه‌هاي ديگري براي احياء شعائر دين و عزاداري براي اباعبدالله الحسين (عليه‌السلام) وجود ندارد!
و در آخر با اشاره به متن فوق يادآور مي شود، در طول تاريخ، هيچ‌يک از فقهاء، حکم به وجوب قمه زني نداده است، بلکه فقط عده‌اي، آن را در روز عاشورا جايز و مباح دانسته‌اند و در مقابل، عده‌اي هم حکم به حرمت آن داده‌اند. لذا شخصي که اين عمل را ترک کند، در حقيقت به فتواي همه فقهاي شيعه عمل کرده است زيرا در فرض استحباب داشتن، ترک آن موجب عقوبت نمي‌شود. اما چنانچه اين عمل را انجام دهد، طبق نظر عده از بزرگان و فقيهان برجسته، مرتکب فعل حرام شده است. از اين‌روي، عقل حکم مي‌کند براي ابراز ارادت به ساحت حضرت اباعبدالله الحسين عليه السلام، از راه‌هايي استفاده شود که مورد اتفاق همه مراجع و بزرگان دين باشد.